GrUdGE!!!

Nung last wednesday... First time ko lang napanuod at nalaman sa Umagang Kay Ganda, ang tungkol sa Crush Videos... hindi na kasi ako nakakapanuod ng mga palabas sa prime time bida pagkauwe galing sa school dahil natutulog muna ako kaagad pagkauwe kung hindi kasi'y dinadalihan ako ng migraine, maliban sa 100 days to heaven na kahit sumasakit ang uloy tuloy parin sa panunuod.

Talagang napukaw ang aking isipan at damdamin na kahit alam kong malalate ako'y pinaglaanan ko talaga ng pansin ang panunuod. Sobrang grabeh ang mga taong gumagawa niyon, Nakakapangigil na parang kulang nalang pag-untugin ko(kung pwede) yung tatlong babaeng nasa video nang matauhan! Kung pwede nga lang ako mismo ang tatapak at pipirat sa mga mukha nila kasama yung nagvivideo kapag nahuli sila kaso hinde naman ganun ang batas. Ang nakapagtataka pa nga, anong benefit ang maidudulot nito kahit ninoman- diba wala? Sino naman kaya ang gustong makakita ng may pinapatay mapatao man o hayop, maliban nalang siguro kung may galit ka? But, what harm can animals do? especially yung domestics animals na tinatawag pangang pets? Hindi manlang nila naisip na, may pakiramdam din ang mga ito at para ding tao magisip. Wish you all the worst karma, sa lahat ng mga gumagawa nito.

Bata pa lang kasi kami, tinuruan na kami ng mga magulang namen magalaga nga hayop at papanong mahalin sila at hindi rin naman sila mahirap mahalin, hindi katulad ng ibang tao. Kung ituring kasi samin ang hayop ay parang tao din,madals panga ay kinakausap. Sa katunayan nga, marami na kaming hayop na inalagaan at inaalagaan yung ibay nagkandamatayan na nga lang, sa kasalukuyan, meron kaming 3 aso sa kabilang bahay, 6 pusang lokal, at 13 na Persian Cat... the more the cat, the more the gastos: cat food, milk, vitamins, paligo pa etc. pero ayos lang kasi hindi dahil sa hindi pwedeng pabayaan nalang kung hindi, dahil sa hindi mataim na hayaan nalang.

Sana naman gumawa ng paraan ang ating gobyerno na masugpo na ang ganitong gawain. Dahil kahit Kailan ay wala naman sigurong maidudulot na maganda ito sa ating lipunan.

INDIE naman! - Cinemalaya 2011: "See the Unseen"

Usual movies out in the public must have been always click to what we used to be. No wonder, most of them are blockbuster hit, and of course because of the technicalities and the efforts (including the enormous budget) lend to these flicks. However, such are unrealistic to think? Especially action and fantasy as well as sci-fi and horror… Most of them aren’t clearly stating a boundary between real and what’s not. Thus, we may indeed so much fed up with these mainstreams. Not saying it’s seriously dangerous to go beyond the imagination but what sometimes we need to think and care of is the realities surrounding us. And here is where and maybe why indie or independent films are made. Exceptional in every ways, as not only the technical aspects that vary but most of all, its realistic approach to audience.

Talking about realistic approach… One of the entry in the Cinemalaya Film Fest was the film by Erick Salud that was based on Palanca Awardee – Eros Atalia’s third book. 

The movie revolves around a love story well, definitely has a “twist” of unusual narration of combining romance and comedy though lots of vulgar words and scenes were used which maybe the factor which fascinates it by the viewers of modern age. However, the production team deserves to be pat on the back for managing to translate these things to screen without being too offensive. Realistically tackling about the lives and behaviors of this generation, adventurous and rebellious. Nevertheless, in the end it goes to show that youth of these days still giving importance the values of the olds… despite the constant change in our culture. And that when it comes to love, it can surpass any limitations as long as you’re willing to wait.

Another film which was”Busong”, though not necessarily depicts all about reality like the metamorphosis of butterflies on Alessandra de Rossi (the lead actress) but considered art of representing birth and change after death and trials, the movie still focuses on the indigenous culture of our country that is continually fading through modernism, the belief systems of our ancestors which was still practice synonymously by those who lives in the mountains, forests and seas. However, some of the scenes are really boring and I really find my self almost out of consciousness or even completely asleep.

The film “Ang Sayaw ng Dalawang Kaliwang Paa”, also tackles about the youth of these generations. Rare story but most probably could happen in real life, with these days’ youth… A rich student who admires his teacher so much that willing to do anything just for him to be noticed, but as what is not expected developed feelings for his classmates who have feelings for him, who happen to be a guy also. This kind of story also depicts the modern age, wherein so many guys (or even girls) these days are not ashamed at all to express their feelings and even be wedded or to have same sex marriage.

I can say that these years Cinemalaya Film Fest was one of the best and extravagant film fest. Not only because it was the first time that it was allowed eight neighboring asian countries joined the festival (though we didn’t had the opportunity to watch some of them) but of course, the collaboration of our local and other country’s great films that this fest has always best to offer. I just wish, next time around, it would be more than just a (one) day of watching these rare and heart warming films.

Featured Personality Sketch

Paano Alisin Ng Ihaw Ang U’haw?

“Pwedeng lagain saka ihawin, o kaya tuhugin saka diretsong ihaw pagkatapos linisin ng ilang beses” aniya. Ganyan kadali lutuin ang laman loob na ilan lamang sa itinitinda sa kalsada, na kung tawagin ay “street foods”. Kahit saan ka magpunta, talaga namang patok ito sa panlasa ng mga Pilipinong hindi naman masasabing lahat ay kahirapan. Kung minsan pa nga ay ginagawang ulam. Paano ba naman, hindi lang naman kasi sila masarap, mura pa. “Dirty foods” ika nga sabi ng iba… sa kabila niyon, wala sa bakas ng mukha ni Danilo ang pagkabahala. “Dahil dito, natutustusan ko ang pag-aaral ng mga anak ko at mga gastusin sa bahay” sabi ni Danilo, habang patuloy sa pagpayapay ng nilulutong isaw at dugo.

Bata pa lang si Danilo Dalgo, 30 years old, may asawa at apat na anak ay namulat na sa katotohanan ng buhay. Pangarap sana niyang maging isang piloto pero as soon as, narealize niya na hindi na siya kayang papagaralin ng kanyang mga magulang, doon na nagsimula ang obsessiveness niya kung paano kumita ng pera. Bago pa man niya pasukin ang pagtitinda ng street foods ay samu’t saring raket na ang kanyang nagawa. Naglako ng sigarilyo sa daan, nagjanitor, tagahalo ng semento, sumali sa mga contest ng paggawa ng saranggola na kung minsan ay ginagawang bandera para sa mga tumatakbo sa eleksyon at marami pang iba, ngunit hindi ipinagpalit ang pagtitinda ng mga iniihaw na laman loob ng manok at baboy, dahil dito mas malaki ang kita. Humigit kumulang isang libo kada araw, ngunit kung sinuswerte, aabot ng triple.

Sa kabila ng mga peklat at paso sa kamay, hindi iniinda ni Danilo ang hirap sa pagod at puyat na araw-araw niyang niraranasan. Alas-dos pa lang ng umaga kung mamalengke na ng mga ititinda. Pagkatapos ay sisimulan ang paglilinis ng mga ito ng paulit-ulit, at pagkatapos nga ay isa-isa na niyang tutuhugin sa tulong narin ng kanyang mga kasamahan sa pagtitinda. Kadalasan inaabot ng hatinggabi sa pagtitinda, sapagkat marami pa rin naman ang bumibiling mga tambay at mag-iinum. Hindi alintana, ang panganib, ay madaling araw na siyang umuwi kadalasan, sa paghahangad na kumita ng malaki, hindi inaasahan sa daan ay mahold-upan pa ng mga kalalakihan na pagkatapos kumain ng paninda niya ay biglang nanutok ng balisong. “Akala ko nga nung una ay magbabayad na, laking tuwa ko dahil sa rami ba naman ng kinain” aniya, nang nakangisi na mahahalatang bakas pa rin sa mukha ang panghihinayang.

Hindi pa rin masasabi na masaya at kuntento na siya sa pagkakaroon ng pamilya, sapagkat, magpasahanggang ngayon ay umaasa parin siyang patawarin at tanggapin ng pamilya ng kanyang asawang si Grace. “Sinira ko daw ang mga pangarap nila para sa kanilang anak ng nabuntis ko siya nung siya’y nasa 4th year collage pa lang.” Sa kabila ng hirap ng kanilang buhay, hindi pa rin niya ipinagpalit ang pagiging padre de pamilya, ipinagpalampas niya ang oportunidad ng kanyang asawang si Grace na MassCom undergraduate, na makapagtrabaho sa ibang bansa bilang isang interpreter. Siguro nga ay dahil na rin sa kanyang “ego”, at kaya ayaw niyang matapakan ang kanyang pagkalalaki kaya mas pinili niyang sa bahay na lang ito at mag-alaga na lang ng kanilang mga anak at hintayin na lamang na maigapang niya ito sa pag-aaral sa pamamagitan ng pagtitinda.

Hindi maikakaila na marami pa rin ang nangungutya at bumabatikos sa ganitong klase ng pagkain, kahit na maraming pilipinong tumatangkilik. Pero kung iisipin, walang masama sa hanapbuhay na marangal. Sabi nga niya “anong magagawa?, ito lang ang kaya ng katulad namin… kung ayaw mo, hinde kita pipilitin” kung kapalit naman ay matugunan ang mga pangangailangan nila. Sa kabila ng lahat, si isaw, si Danilo at ang klase ng kanyang trabaho ay salamin lamang ng kultura natin at kung paano mamuhay tayong mga Pilipno, …madiskarte, matiyaga at punong-puno ng pag-asa.